Στην κλασσική εποχή οι σοβαρότεροι ιατροί εφάρμοζαν την ολιστική ιατρική. Αυτό αποδεικνύεται από τον διάλογο του Πλάτωνος «Χαρμίδης», όπου αναφέρεται: «Ίσως ήδη και συ ακήκοας των αγαθών ιατρών, επειδάντις αυτοίς προσέλθη τους οφθαλμούς αλγών, λέγουσί που, ότι ουχ οίόν τε αυτούς μόνους επιχειρείν τους οφθαλμούς ιάσθαι, αλλ’ αναγκαίον αν είη άμα και την κεφαλήν θεραπεύειν, ει μέλλοι και τα των ομμάτων ευ έχειν. και αυ το την κεφαλήν οίεσθαι αν πότε θεραπεύσαι αυτήν αφ’ εαυτής άνευ όλου του σώματος πολλήν άνοιαν είναι. Εκ δη τούτου του λόγου διαίταις επί παν το σώμα τρεπόμενοι μετά το όλου το μέρος, επιχειρούσιν θεραπεύειν τε και ιάσθαι» (ΙV, 156 β). (Ίσως έχεις ακούσει και συ καλούς ιατρούς, όταν έλθει σ’ αυτούς ένας άρρωστος με πόνο στα μάτια, να λέγουν ότι πρέπει να κάνουν θεραπεία για όλο το κεφάλι , προκειμένου να κάνουν καλό στα μάτια. Και ακόμη ότι είναι ανόητο να νομίζει κανείς ότι μπορεί να θεραπευθεί το κεφάλι μόνο ξεχωριστά από το υπόλοιπο σώμα κι επιχειρούν να θεραπεύσουν το μέρος μαζί με το σύνολο). Και συμπληρώνει: «Ώσπερ ακριβώς δεν πρέπει να επιχειρή κανείς να θεραπεύση τα μάτια ξεχωριστά από το κεφάλι, ούτε το κεφάλι ξεχωριστά από το υπόλοιπο σώμα, έτσι ούτε το σώμα πρέπει να επιχειρή κανείς να θεραπεύση ξεχωριστά από την ψυχή). Γνώριζε δηλαδή την ψυχοσωματική υφή των νοσημάτων.
Τους ιατρούς δε που θεράπευσαν το σύμπτωμα, χωρίς να εξετάζουν την αιτία και χωρίς να μεριμνούν για την συνολική υγεία του ανθρώπινου οργανισμού, τους θεωρεί αδαείς και τους ειρωνεύεται: «Ει γαρ επίστασθαι δει το τοιόνδε, ως ει καταλάβοι ποτέ τις ιατρός των ταις εμπειρίαις άνευ λόγου την ιατρικήν μεταχειριζομένων ελεύθερον ελευθέρω νοσούντι διαλεγόμενον ια-τρόν, και του φιλοσοφείν εγγύς χρώμενον μεν τοις λόγοις, εξ αρχής τε απτόμε-νον του νοσήματος, περί φύσεως πάσης επανιόντα της των σωμάτων, ταχύ και σφόδρα γελάσειεν αν και ουκ αν άλλοις είποι λόγους ή τους περί τα τοιαύτ’ αεί προχείρους όντας τοις πλείστοις λεγομένοις ιατροίς. φαίη γαρ αν “Ω μώρε, ουκ ιατρεύεις τον νοσούντα αλλά σχεδόν παιδεύεις, ως ιατρόν αλλ’ ουχ υγιή δεόμενον γίγνεσθαι”» («Νόμοι» IX 857c-e). (Γιατί τούτο εδώ πρέπει να γνωρίζουμε καλά, ότι αν εύρισκε ποτέ ένας ιατρός από αυτούς που ασκούν την ιατρική πρακτικά, χωρίς επιστημονική γνώση, άλλον ελεύθερο ιατρό να συζητά με ελεύθερο ασθενή κι ενώ του μιλάει από την αρχή για το θέμα της αρρώστιας του να κάνει περίπου φιλοσοφία ή αναπτύσσοντάς του γενικά την φύση των σωμάτων, γρήγορα θα γελούσε πολύ και δεν θα έλεγε τίποτε άλλο εκτός από αυτά που λένε συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις πολλοί από αυτούς που λέγονται ιατροί, θα έλεγε δηλαδή: «ανόητε, δεν τον γιατρεύεις τον άρρωστο, παρά σχεδόν τον εκπαιδεύεις, σαν να έχει ανάγκη να γίνει ιατρός και όχι να θεραπευθεί». Οι μη ασκούντες την ολιστική ιατρική θεωρούνται από τον Πλάτωνα ως ιατροί «που ασκούν την ιατρική πρακτικά, χωρίς επιστημονική γνώση.
Ας δούμε όμως πώς τεκμηριώνει φιλοσοφικά ο Πλάτων την ορθότητα της ολιστικής θεώρησης των ασθενειών: «Ως τω του παντός επιμελουμένη προς την σωτηρίαν και αρετήν του όλου παντ’ εστί συντεταγμένα, ων και το μέρος εις δύναμιν έκαστον το προσήκον πάσχει και ποιεί… ων εν μόριον εις το παν συντείνει βλέπον αεί, καίπερ πάνσμικρον ον… Πας γαρ ιατρός και πας έντεχνος δημιουργός παντός μεν ένεκα πάντα εργάζεται, προς το κοινή συντείνον βέλτιστον» («Νόμοι» X 903b-d). (Ο κυβερνήτης του κόσμου έχει τακτοποιήσει όλα τα πράγματα αποβλέποντας στην πρόοδο και την διατήρηση του όλου και το κάθε μέρος, όσα πολλά κι αν είναι τα μέρη, έχει ένα λειτούργημα κι ένα πάθος κατάλληλο… γι’ αυτό κάθε μέρος συντείνει και αποβλέπει πάντοτε όσο μικρό κι αν είναι στο όλο. Κάθε ιατρός και κάθε επιδέξιος τεχνίτης κάνει τα πάντα χάρη του όλου, κατευθύνοντας τις προσπάθειές του στο κοινό καλό).
Μάριος Δημόπουλος
Διατροφοπαθητικός-Συγγραφέας
No comments:
Post a Comment