2/22/2019

ΠΩΣ Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΓΑΠΗΣ, ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ ΕΘΙΣΜΟΥΣ ΜΕ ΠΟΛΥ ΒΛΑΒΕΡΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ

 Image result for binge eating
Μπορούμε να απαλλαγούμε από  τη συνήθεια να τρώμε  υπερβολικό φαγητό, τα γλυκά, τις σοκολάτες, τα ζυμαρικά, τα λιπαρα και τα υπερβολικά κιλά που μας δημιουργούν, να απελευθερωθούμε από την συνήθεια μας ν' ανοίγουμε συνεχώς το ψυγείο.  Ο μηχανισμός που στηρίζονται οι εθισμοί  (τα γλυκά, το υπερβολικό φαγητό) βρίσκεται στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης και λειτουργεί με τη βοήθεια δύο νευροδιαβιβαστών, της ντοπαμίνης και της σεροτονίνης. Όταν πεινάμε, ανεβαίνει η ντοπαμίνη για να μας κινητοποιήσει να ψάξουμε για τροφή. Όταν φάμε, τότε η ντοπαμίνη πέφτει και ανεβαίνει η σεροτονίνη και τότε αισθανόμαστε το αίσθημα του κορεσμού, της ικανοποίησης. Όταν, όμως, διακατεχόμαστε από στρες και αρνητικά συναισθήματα,  τα οποία έχουν βάση στον φόβο απόρριψης , ένα ένζυμο καταστρέφει το αμινοξύ τρυπτοφάνη που παρασκευάζει τη σεροτονίνη, με αποτέλεσμα τα επίπεδα της σεροτονίνης να πέφτουν και να ανεβαίνουν αυτόματα τα επίπεδα της ντοπαμίνης, που μας προτρέπουν να φάμε, να καπνίσουμε, να πιούμε αλκοόλ ή όποιον άλλο εθισμό έχουμε, για να καλύψουμε την ανάγκη μας.

Μελέτες στο Harvard έδειξαν τα επίπεδα της ινσουλίνης ανεβαίνουν απότομα, όταν τρώμε γλυκά και ζυμαρικά. Το πρόβλημα είναι ιδιαίτερα στις γυναίκες οι οποίες παράγουν 50% λιγότερη σεροτονίνη από τους άνδρες, κατ’ αυτό τον τρόπο τα επίπεδα της σεροτονίνης πέφτουν πιο εύκολα και έτσι καταφεύγουν πιο συχνά στα γλυκά και στα ζυμαρικά.

Στο υπερβολικό φαγητό, τα γλυκά, τις σοκολάτες, τα ζυμαρικά, τα λιπαρά, καταφεύγουν όσοι δεν έχουν μυηθεί στην αγάπη, με αποτέλεσμα να βιώνουν  ανασφάλεια, θλίψη, φόβο, θυμό, ζουν βλέπετε στο εγώ τους ξεκομμένοι από την Πηγή τους.  Με το φαγητό, τα γλυκά, τα λιπαρά προσπαθούν να καλύψουν το κενό που υπάρχει μέσα μας, από την έλλειψη σύνδεσης με την Πηγή μας, το Δημιουργό μας. Όταν οι γονείς μας τσακωνόντουσαν, απουσίαζαν ή ήταν αυστηροί μαζί μας, δεν μυηθήκαμε στην αγάπη, δεν νοιώθουμε πληρότητα μέσα μας και προσπαθούμε με τα γλυκά, τα λιπαρά, το φαγητό να καλύψουμε αυτό το κενό. Η τροφή όμως γεμίζει το γήινο όχημα  μας, όχι την ψυχή μας, η οποία θέλει να μυηθεί στην αγάπη, να ενωθεί με την Πηγή της, τον Κύριο κι όχι φαγητό.

  Όλο το μυστικό των πάντων είναι να έχουμε μυηθεί στην αγάπη, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τι είμαστε, γιατί δεν είμαστε ευτυχισμένοι. Πρέπει να μάθουμε  ότι η ευτυχία μας εξαρτάται από την ψυχή μας,  η οποία δεν επηρεάζεται από το τι θα φάμε, από το πόσο σεξ θα κάνουμε  ή από πόσο θα ανέβουμε κοινωνικά, αλλά πόσο αγαπάμε τους συνανθρώπους μας, πόσο είμαστε συνδεδεμένοι με την Πηγή μας, με τον Κύριο, αλλά πόσο και εφαρμόζουμε τις προδιαγραφές Του. Το πόσο αγαπάμε ή αντιλαμβανόμαστε την αγάπη, γεγονός που ικανοποιεί την ψυχή μας  χρειάζεται να έχουμε ικανοποιηθεί στην αγάπη,  γεγονός που μπορώ να σας βοηθήσω στα σχεδόν δωρεάν σεμινάρια μου (συμμετέχετε οικειοθελώς στο κόστος αίθουσας και στα έξοδα κίνησης και διαμονής)  που γίνονται σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο.

Η μέθοδος EFT (Τεχνικές απελευθέρωσης των συναισθημάτων) μας βοηθά να απαλλαγούμε από τα αρνητικά συναισθήματα, το φόβο απόρριψης, αλλά κυρίως από τη συνήθεια να τρώμε σοκολάτες, γλυκά, ζυμαρικά, υπερβολικό φαγητό. Όπου ξεκινάμε να απαλλαγούμε από τον υποσυνείδητο φόβο απόρριψης που είναι η κύρια αιτία για κάθε εθισμό μας όπως είναι η κατανάλωση γλυκών, υπερβολικού φαγητού  κάνοντας  μαλάξεις στο σημείο πάνω από το στήθος (ST 16), λέγοντας «παρ’ όλο ότι υποσυνείδητα νοιώθω φόβο απόρριψης και ήθελα να τρώω σοκολάτες, γλυκά, ζυμαρικά, φαγητά για να αισθάνομαι ασφαλής και ευτυχισμένος, από σήμερα επιλέγω ν’ αγαπώ, να εκτιμώ,  να αισθάνομαι ασφαλής και να αποδέχομαι πλήρως τον εαυτό μου χωρίς να χρειάζομαι την ανάγκη των γλυκών και του φαγητού, βιώνω την επιθυμία για γλυκά ή φαγητό  για να απαλλαγώ. Κάνουμε 7-10 κτυπήματα σε όλα τα σημεία που δείχνουμε στο παρακάτω γράφημα, τρείς έως πέντε γύρους επικεντρώνοντας την συνείδηση μας  στην επιθυμία για γλυκά ή για φαγητό.  Με τα κτυπήματα που κάνουμε αφενός μεν ξεμπλοκάρουμε τους μεσημβρινούς που έχουν να κάνουν με την ανασφάλεια, τη θλίψη, το φόβο, το θυμό, τις ενοχές και με αυτό τον τρόπο απαλλασσόμαστε από τα συναισθήματα αυτά και δεν χρειαζόμαστε την επήρεια των γλυκών και του φαγητού  για να απαλλαγούμε προσωρινά. Αφετέρου δε επικεντρώνοντας τη συνείδηση μας στην επιθυμία για γλυκά και φαγητό  κάνοντας συγχρόνως κτυπήματα  στα παρακάτω σημεία στέλνουμε  ηλεκτρομαγνητικά κύματα στην αμυγδαλή του εγκεφάλου και ακυρώνουμε την επιθυμία αυτή. Δοκιμάζοντας με τα την άσκηση τις σοκολάτες, τα γλυκά ή τα φαγητά που επιθυμούμε,  η γεύση τους θα μας φαίνεται αλλοιωμένη και σε καμία περίπτωση δεν θα λαμβάνουμε  την ευχαρίστηση και το επίπεδο της  ικανοποίησης που λαμβάναμε πριν κάνουμε την άσκηση.
Αλέξης Φωτόπουλος
Συγγραφέας - Spiritual Healer


2/20/2019

Μήπως είσαι "εθισμένος" στην αναμονή; Πόσο μέρος της ζωής σου περνάς περιμένοντας;

Ανησυχείς; Κάνεις πολλές σκέψεις του είδους "και τι θα γίνει αν..."; 
Αυτό σημαίνει ότι είσαι ταυτισμένος με το νου σου, που προβάλλεται σε μια φανταστική μελλοντική κατάσταση και δημιουργεί φόβο. Δεν υπάρχει τρόπος να αντιμετωπίσεις με επιτυχία μια τέτοια κατάσταση, επειδή δεν υπάρχει. Είναι ένα φάντασμα του νου. Μπο­ρείς να σταματήσεις αυτή την παραφροσύνη που διαβρώνει την υ­γεία και τη ζωή σου, με το να αναγνωρίσεις απλώς την παρούσα στιγμή. 
Εστίασε την προσοχή σου στην αναπνοή σου. Νιώσε τον αέ­ρα να ρέει μέσα και έξω από το σώμα σου. Νιώσε το εσώτερο ενεργειακό σου πεδίο. Το μόνο που έχεις ποτέ να αντιμετωπίσεις, να τα βγάλεις πέρα μαζί του στην πραγματική ζωή - σε αντίθεση με τις φανταστικές νοητικές προβολές - είναι ετούτη η στιγμή. Ρώτα τον εαυτό σου τι "πρόβλημα" έχεις αυτή τη στιγμή, όχι του χρόνου, αύριο ή μετά από πέντε λεπτά. Τι δεν πάει καλά με τούτη τη στιγμή; Μπορείς πάντα να τα βγάζεις πέρα με το Τώρα, αλλά δεν μπορείς ποτέ να τα βγάλεις πέρα με το μέλλον - ούτε και χρειάζε­ται. Η απάντηση, η δύναμη, η σωστή δράση ή ο ψυχολογικός πόρος θα είναι εκεί όταν τα χρειάζεσαι, όχι πριν, όχι μετά.


"Κάποια μέρα θα το καταφέρω". Μήπως ο στόχος σου απασχο­λεί τόσο πολύ την προσοχή σου, ώστε υποβιβάζεις την παρούσα στιγμή σε μέσο προς ένα σκοπό; Μήπως αφαιρεί τη χαρά από τη δράση σου; Μήπως περιμένεις να αρχίσεις να ζεις; Αν έχεις ανα­πτύξει ένα τέτοιο νοητικό πρότυπο, ανεξάρτητα από το τι πετυχαίνεις ή παίρνεις, το παρόν δε θα είναι ποτέ αρκετά καλό· το μέλλον θα φαίνεται πάντα καλύτερο. Τέλεια συνταγή για μόνιμη έλλειψη ικανο­ποίησης και πραγμάτωσης, δε συμφωνείς;

Μήπως είσαι "εθισμένος στην αναμονή"; Πόσο μέρος της ζωής σου περνάς περιμένοντας; Αυτό που ονομάζω "αναμονή μικρής κλί­μακας" είναι να περιμένεις στην ουρά στο ταχυδρομείο, σ' ένα μπο­τιλιάρισμα στο δρόμο, στο αεροδρόμιο ή να περιμένεις κάποιον να έρθει. "Αναμονή μεγάλης κλίμακας" είναι να περιμένεις τις επόμε­νες διακοπές, μια καλύτερη δουλειά, τα παιδιά να μεγαλώσουν, μια σχέση με πραγματικό νόημα, την επιτυχία, να βγάλεις λεφτά, να γί­νεις "κάποιος", να φωτιστείς. Δεν είναι ασυνήθιστο να περνούν οι άνθρωποι μια ολόκληρη ζωή περιμένοντας να αρχίσουν να ζουν.

Η αναμονή είναι μια κατάσταση του νου. Βασικά, σημαίνει ότι θέλεις το μέλλον, δε θέλεις το παρόν. Δε θέλεις αυτό που έχεις και θέλεις αυτό που δεν έχεις. Με κάθε είδος αναμονής δημιουρ­γείς ασυνείδητα μια εσωτερική σύγκρουση ανάμεσα στο εδώ και τώρα σου, όπου δε θέλεις να είσαι, και στο προβαλλόμενο μέλλον, όπου θέλεις να είσαι. Αυτό μειώνει σε μεγάλο βαθμό την ποιότητα της ζωής σου, κάνοντάς σε να χάνεις το παρόν.

Δεν υπάρχει τίποτε κακό με το να προσπαθείς να βελτιώσεις την κατάσταση της ζωής σου. Μπορείς να βελτιώσεις την κατάσταση της ζωής σου, αλλά δεν μπορείς να βελτιώσεις τη ζωή σου. Η ζωή είναι πρωταρχική. Η ζωή είναι η βαθύτερη εσωτερική σου Ύπαρξη. Είναι ήδη ολόκληρη, πλήρης, τέλεια. Η κατάσταση της ζωής σου αποτελείται από τις περιστάσεις και τις εμπειρίες σου. Δεν υπάρχει τίποτε κακό στο να βάζεις στόχους και να προσπαθείς να καταφέ­ρεις πράγματα. Το λάθος βρίσκεται στο να το χρησιμοποιείς αυτό σαν υποκατάστατο για την αίσθηση της ζωής, για την Ύπαρξη. Το μόνο σημείο πρόσβασης σ' αυτήν είναι το Τώρα. Αν κάνεις αυτό το λάθος, είσαι σαν αρχιτέκτονας που δε δίνει σημασία στα θεμέλια ενός κτηρίου, αλλά ξοδεύει πολύ χρόνο δουλεύοντας με τα τούβλα.

Για παράδειγμα, πολλοί άνθρωποι περιμένουν την ευημερία. Ό­μως αυτή δεν μπορεί να έρθει στο μέλλον. Όταν τιμάς, αναγνωρί­ζεις και δέχεσαι πλήρως την παρούσα σου πραγματικότητα - πού είσαι, ποιος είσαι, τι κάνεις αυτήν ακριβώς τη στιγμή - όταν δέχε­σαι πλήρως αυτό που έχεις, τότε είσαι ευγνώμων γι' αυτό, ευγνώ­μων γι' αυτό που υπάρχει, ευγνώμων για την Ύπαρξη. Η ευγνωμοσύ­νη για την παρούσα στιγμή και την πληρότητα της ζωής τώρα είναι η αληθινή ευημερία, που δεν μπορεί να έρθει στο μέλλον. Τότε, με τον καιρό, αυτή η ευημερία εκδηλώνεται για σένα με διάφορους τρόπους.

Αν δεν είσαι ικανοποιημένος με αυτό που έχεις ή είσαι απογοητευμένος ή θυμωμένος για την παρούσα σου έλλειψη, αυτό μπορεί να σου δώσει κίνητρα να γίνεις πλούσιος, αλλά ακόμα κι αν βγάλεις εκατομμύρια, θα συνεχίσεις να βιώνεις την εσωτερική κατάσταση της έλλειψης και βαθιά μέσα σου θα συνεχίσεις να νιώθεις ανικα­νοποίητος. Μπορεί να έχεις πολλές συναρπαστικές εμπειρίες που α­γοράζονται με τα χρήματα, αλλά οι εμπειρίες αυτές θα έρχονται και θα παρέρχονται, και θα σε αφήνουν πάντα με ένα αίσθημα κενού και με την ανάγκη για περισσότερη σωματική ή ψυχολογική ικανο­ποίηση. Δε θα κατοικείς στην Ύπαρξη, ώστε να νιώθεις την πληρό­τητα της ζωής τώρα. Αυτή και μόνο αυτή είναι ο αληθινός πλούτος.

Παραιτήσου λοιπόν από την αναμονή, σαν κατάσταση του νου. Όταν τσακώσεις τον εαυτό σου να γλιστράει στην αναμονή... βγες αμέσως από κει. Μπες στην παρούσα στιγμή. Άφησε τον εαυτό σου απλώς να υπάρχει και να το απολαμβάνει. Όταν είσαι παρών, δεν υ­πάρχει ποτέ ανάγκη να περιμένεις για οτιδήποτε. Έτσι, την επόμενη φορά που κάποιος θα σου πει: "Συγνώμη που σε έκανα να περιμέ­νεις", μπορείς να απαντήσεις: "Κανένα πρόβλημα. Δεν περίμενα. Κα­θόμουν και απολάμβανα - απολάμβανα τον εαυτό μου!"

Αυτές είναι κάποιες από τις συνηθισμένες στρατηγικές του νου για την άρνηση της παρούσας στιγμής, που αποτελούν μέρος της συνηθισμένης ασυνειδησίας. Είναι εύκολο να μην τις αντιλαμβανό­μαστε επειδή, σε μεγάλο βαθμό, είναι μέρος της φυσιολογικής ζω­ής: τα παράσιτα στο φόντο, μια διαρκής αίσθηση ανικανοποίητου.
Όμως, όσο περισσότερο ασκείσαι στην παρατήρηση της εσωτε­ρικής νοητικής-συναισθηματικής σου κατάστασης, τόσο ευκολότερο θα είναι να καταλαβαίνεις πότε έχεις παγιδευτεί στο παρελθόν ή στο μέλλον, δηλαδή στην απουσία συνειδητότητας. Έτσι θα μπορείς να ξυπνάς από το όνειρο του χρόνου και να βρίσκεσαι και πάλι στο παρόν.
Όμως πρόσεχε: ο πλαστός, δυστυχισμένος εαυτός, που βασίζε­ται στην ταύτιση με το νου, ζει στο χρόνο. Γνωρίζει ότι η παρούσα στιγμή είναι ο θάνατός του κι έτσι νιώθει να απειλείται πολύ απ' αυ­τήν. Θα κάνει ό,τι μπορεί για να σε βγάλει από το Τώρα. Θα προσπα­θήσει να σε κρατήσει παγιδευμένο στο χρόνο.


Eckhart Tolle
Η δύναμη τον Τώρα

2/16/2019

"ΜΗΝ ΥΙΟΘΕΤΗΣΕΙΣ ΠΟΤΕ ΕΝΑΝ ΣΚΥΛΟ - ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ ΤΗ ΖΩΗ... ΕΚΕΙΝΗ ΠΟΥ ΕΙΧΕΣ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΖΕΙΣ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ!

Image result for man dog"ΜΗΝ ΥΙΟΘΕΤΗΣΕΙΣ ΠΟΤΕ ΕΝΑΝ ΣΚΥΛΟ - ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ ΤΗ ΖΩΗ... ΕΚΕΙΝΗ ΠΟΥ ΕΙΧΕΣ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΖΕΙΣ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ!
Σου λέω με κάθε ειλικρίνεια και με το χέρι στην καρδιά: μην υιοθετήσεις ποτέ και για κανένα λόγο έναν σκύλο!

Αν το θελήσεις, πολέμησέ το!

Ο σκύλος που θα υιοθετήσεις θα σου... καταστρέψει τη ζωή... εκείνη που ζούσες και "ακολουθούσες" μέχρι σήμερα!

Μην υιοθετήσεις ποτέ έναν σκύλο!

Γιατί μετά από την συμβίωση με τον σκύλο σου, δεν θα είσαι ποτέ πια ο ίδιος. Τίποτα δεν θα είναι όπως ήταν παλιά!

Θα μοιάζει σαν ο κόσμος που μέχρι σήμερα γνώριζες να μην έχει υπάρξει ποτέ! Τα προβλήματα, οι ανησυχίες και το άγχος σου, θα μοιάζουν σαν να μην υπήρξαν, σαν να μην υπήρξε ποτέ και τίποτα πριν από εκείνον!

Σίγουρα, είναι δύσκολο να αρχίσεις να "μπαίνεις" στην λογική ενός σκύλου. Είναι δύσκολο να νοιώσεις δυνατός και να ξεπεράσεις τα εμπόδια, ακριβώς όπως θα έκανε εκείνος: με ένα πλατύ, αληθινό, χαμόγελο!

Για αυτό σου λέω... μην υιοθετήσεις ποτέ έναν σκύλο! Ποτέ!

Γιατί το πρωί θα ξυπνάς και το πρώτο πράγμα που θα βλέπεις θα είναι δυο υγρά μάτια που χαμογελούν, μια ουρά που θα μοιάζει με ανεμιστήρα και θα παίρνεις αμέτρητα φιλιά στο πρόσωπο από κάποιον που θα είναι τόσο χαρούμενος, όσο κανένας άλλος, που ξεκινά την καινούργια ημέρα μαζί σου, δίπλα σου!

Για αυτό σου λέω... μην υιοθετήσεις ποτέ έναν σκύλο! Ποτέ!

Γιατί θα πρέπει, όσο και αν βαριέσαι, όσο και αν βρέχει, κάνει κρύο ή έχει καύσωνα, να βγεις επιτέλους από το σπίτι. Γιατί εκείνος, ο σκύλος σου, ο φίλος σου, θα πρέπει να πάει την βόλτα του! Και, τελικά, θα το κάνεις με ευχαρίστηση γιατί θα το κάνεις για εκείνον! Έτσι θα βλέπεις πως αλλάζει η φύση, θα στέκεσαι και θα κοιτάς τα δέντρα να ανθίζουν ή να χάνουν τα φύλλα τους. Θα ακούς ακόμα και τα λιγοστά σπουργιτάκια, που έχουν απομείνει στις πόλεις μας, να κελαϊδούν.

Μην υιοθετήσεις ποτέ έναν σκύλο!

Γιατί εκείνος όταν είσαι στενοχωρημένος δεν θα αφήνει τα δάκρυα σου να προλάβουν να πέσουν το πάτωμα. Θα είναι εκεί για να σου δίνει τα αληθινά φιλιά του και να σε ηρεμεί, να σε αγαπά!

Για αυτό σου λέω... μην υιοθετήσεις ποτέ έναν σκύλο! Ποτέ!

Γιατί όταν σε πληγώνουν, εκείνος θα γλύφει το αίμα, ακόμα και εκείνο που δεν φαίνεται, εκείνο της ψυχής.

Μην υιοθετήσεις, λοιπόν, έναν σκύλο!

Γιατί, αν είσαι ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, εκείνος θα σε... εκπαιδεύσει από την αρχή! Θα σου μάθει πως ο κόσμος μας είναι δύσκολος, είναι σκληρός αλλά θα είναι η αγάπη του που θα σου αποδείξει πως είσαι πιο δυνατός από όσο νόμιζες μέχρι σήμερα! Πως μπορείς να καταφέρεις τα πάντα αρκεί να έχεις κάποιον που σε αγαπά αληθινά στο πλάι σου!

'Ολα αυτά θα στα μάθει με αγάπη, με την αγάπη του και την αστείρευτη υπομονή και αφοσιώση του, αυτός ο σκύλος, ο φίλος σου!

Εκείνος θα σου μάθει να αγαπάς τον κόσμο όλο, χωρίς ανταλλάγματα ή δεύτερες σκέψεις.

Δεν θα σου ζητήσει ποτέ τίποτα. Θα σε κάνει μόνο να νοιώσεις, βαθιά μέσα στην ψυχή σου, την αγνή καρδούλα του με εκείνο το βαθύ του βλέμμα. Θα "κρέμεται" από τα μάτια σου και τον τόνο της φωνής σου για να καταλάβει πως τον αγαπάς.

Θα σε μάθει πως δεν πρέπει να βάζεις ταμπέλες στους ανθρώπους, πως δεν πρέπει να κρατάς κακία αν κάποιος σε πείραξε, πως θα πρέπει να κάνεις εσύ το πρώτο βήμα και πως ο "εγωισμός" μόνο κακό μπορεί να φέρει.

Θα σε μάθει να είσαι υπομονετικός και να "νοιώθεις" τον συνάνθρωπό σου.

Για αυτό σου λέω, μην υιοθετήσεις ποτέ έναν σκύλο γιατί εκείνος θα σε κάνει να θυμηθείς πως είσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ!

ΜΗΝ ΥΙΟΘΕΤΗΣΕΙΣ ΠΟΤΕ ΕΝΑΝ ΣΚΥΛΟ, ΓΙΑΤΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΘΑ ΣΟΥ ΘΥΜΙΣΕΙ ΠΩΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ! " Via: Άνθρωπος και Σκύλος

2/13/2019

Ένα παιδί που δεν το αποδέχθηκαν, τρέχει μια ζωή προκειμένου να φτάσει κάπου

Image result for ΠΑΙΔΙ
«Είναι εύκολο να γίνεις γονιός, αλλά είναι δύσκολο να είσαι γονιός».

Σ’ αυτή τη φράση ο Βίλχελμ Μπους εσωκλείει σύντομα και περιεκτικά τη δυσκολία – κι ο,τι αυτή προϋποθέτει ή συνεπάγεται- του να είναι κανείς όχι τέλειος, αλλά ένας αρκούντως καλός γονιός. Εξάλλου τέλειοι γονείς δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν και τέλεια παιδιά, κι αυτό είναι κάτι, που χρειάζεται να κρατάμε καλά στο νου μας.



Όταν κάποιος γίνεται γονιός, τότε είναι η στιγμή που έρχεται στην επιφάνεια το δικό του εσωτερικό παιδί, των δικών του παιδικών χρόνων, έρχεται ξανά σε επαφή με το παρελθόν του, με τα τραύματά του. Και μπορεί είτε να υποκύψει σ’ αυτά και να τα αναπαράγει, διαιωνίζοντας με τη σειρά του αυτό το φαύλο κύκλο γενεών, είτε μπορεί να έρθει αντιμέτωπος με τις πληγές του, σπάζοντας τον κύκλο.

Όποια κι αν είναι η επιλογή του, οι συνέπειες είναι αναπόφευκτες και αντίστοιχες της απόφασής του. Ο πρώτος δρόμος είναι σίγουρα ο πιο εύκολος, αλλά εξίσου σίγουρα είναι και ο πιο επικίνδυνος και επώδυνος για το παιδί μπροστά του.

Οι γονείς βλέπουν το παιδί τους ως προέκταση του εαυτού τους, αδυνατούν να το δουν ως ξεχωριστή προσωπικότητα, ως πλάσμα με διαφορετική ταυτότητα, τη δική του ταυτότητα. Περιμένουν απ’ αυτό να γίνει ό,τι δεν έγιναν, να κάνει ό,τι δεν έκαναν, να ζήσουν τη ζωή που δεν έζησαν μέσα απ’ τη ζωή του παιδιού τους, να “φτιάξουν” το τέλειο, το ιδανικό, το ατσαλάκωτο παιδί. Αντ’ αυτού όμως, το μόνο που καταφέρνουν να “φτιάξουν” είναι ένα φοβισμένο παιδί.

«Όταν ο γονιός δεν έχει αρκετή αυτοπεποίθηση, όταν δεν είναι σίγουρος για τη θέση του, μπορεί να αντιδρά άσχημα στις εκδηλώσεις αντίστασης του παιδιού του. Αντί να δει την αντίσταση ως μία εκδήλωση της ταυτότητας του παιδιού, αισθάνεται ότι κατευθύνεται εναντίον του» (Ιζαμπέλ Φιλιοζά).

Και τότε οι γονείς κάνουν ένα από τα μεγαλύτερα τους λάθη. Αντί να προσπαθήσουν να κατανοήσουν τη συμπεριφορά του παιδιού τους, προσπαθούν να μεγαλώσουν ένα υπάκουο και πειθαρχημένο παιδί χρησιμοποιώντας ως όπλο τους και έχοντας ως σύμμαχο τους το φόβο. Και ο φόβος είναι παιδική κακοποίηση.

Παιδική κακοποίηση δεν είναι μόνο ό,τι αγγίζει τη σφαίρα του ακραίου. Παιδική κακοποίηση είναι οι τιμωρίες, οι επικρίσεις, οι υποτιμήσεις, οι ετικέτες, οι συγκρίσεις, οι απαιτήσεις, οι απειλές, η αδιαφορία, η απόρριψη, η απαξίωση, η ειρωνεία, τα λόγια που πονάνε, η αγάπη υπό όρους («Σ’ αγαπώ/ Είσαι καλός/ή, αν κάνεις αυτό που λέω/θέλω εγώ»).

«» (F. Engels). Δε μιλάμε πλέον για μια σχέση ισότιμη, αναφορικά με την αξιοπρέπεια. Μιλάμε για μια σχέση ελέγχου, για ένα μόνιμο παιχνίδι εξουσίας, με τους γονείς να κατηγορούν το παιδί ξεχνώντας ότι αυτοί το ξεκίνησαν. Το παιδί δεν μπορεί να ακούει προσβολές, γιατί μόνο έτσι μεγαλώνοντας θα αποκτήσει αξιοπρέπεια.

Κάθε φορά που ο γονιός επιδιώκει να επιβληθεί στο παιδί του, κατ’ ουσίαν επιχειρεί να επιβληθεί στα τραύματα του για να μην πονάει.

Πίσω απ’ τη βία κρύβεται μια δική του ιστορία, είναι οι παλιές πληγές, που ξαναματώνουν, προβάλλει την οργή της παιδικής του ηλικίας στο παιδί του.

Το παιδί εξαρτάται από τους γονείς του, καθρεφτίζεται στο βλέμμα τους, βλέπει τον εαυτό του μέσα απ’ τα δικά τους μάτια. Το παιδί δεν έχει ανάγκη από τέλειους γονείς, έχει ανάγκη από γονείς που το αγαπούν και κυρίως το αποδέχονται άνευ όρων και όχι άνευ ορίων.

Δε φτάνει μόνο η αγάπη, χρειάζεται και η αποδοχή.

Ένα παιδί, που δεν το αποδέχθηκαν, τρέχει για μια ζωή προκειμένου να φτάσει κάπου. Έχει ανάγκη από γονείς που αποδέχονται ότι το παιδί τους δεν είναι τέλειο, ότι δεν είναι ίσως αυτό που ονειρεύτηκαν, ότι δεν είναι αυτό που θα ήθελαν να είναι.

Αλήθεια, οι ίδιοι είναι αυτό που θα ήθελαν να είναι; Αποδέχτηκαν ποτέ τον εαυτό τους; Τον αγάπησαν;

Το παιδί έχει ανάγκη από γονείς, που αναγνωρίζουν τα λάθη τους, τα παραδέχονται και προσπαθούν να τα διορθώσουν.

«Κι εμείς τι πάθαμε που μεγαλώσαμε έτσι;».

Μεγαλώσαμε μέσα σ’ έναν ψεύτικο εαυτό. Μάθαμε να φοβόμαστε, να κρυβόμαστε πίσω από μάσκες, να μην έχουμε πρόσωπο, αλλά προσωπείο, να φοράμε το κουστούμι μας και να παίζουμε το ρόλο μας.

Μάθαμε να μην εκφράζουμε τις ανάγκες και τα «θέλω» μας, να μην τα αναγνωρίζουμε, να θέλουμε τα «θέλω» των άλλων, να τα περνάμε για δικά μας, να τους ανήκουμε, να εξαρτιόμαστε.

Μάθαμε να μην αγαπάμε τον εαυτό μας, άρα και τους άλλους, να μην τον αποδεχόμαστε, να τον σαμποτάρουμε, να ζητούμε το δυσλειτουργικό για να λειτουργήσουμε ή για να νομίζουμε ότι έτσι λειτουργούμε.

Μάθαμε να βολευόμαστε, να μη ρισκάρουμε, να μην κυνηγάμε τα όνειρά μας, να μην ονειρευόμαστε, να μας τρομάζει η αλλαγή, δηλαδή η ίδια η ζωή, μάθαμε να μη ζούμε. Άλλα περισσότερο, άλλα λιγότερο.

Άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Κι αν πάλι όλα αυτά δεν τα αναγνωρίζουμε είναι γιατί κυρίως μάθαμε να τα βάζουμε όλα «κάτω απ’ το χαλί»...

Κι αφού δεν τα βλέπω, ή μάλλον δε θέλω να τα δω, τότε δεν υπάρχουν! Αυτό πάθαμε. Γίναμε έτσι...

Μας οφείλουμε λοιπόν να βγούμε στο φως, να δούμε τις σκιές μας, να τις αναγνωρίσουμε, να τις γνωρίσουμε κι αυτή τη φορά να μάθουμε να τις διαχειριζόμαστε. «Να πούμε “ναι” στον εαυτό μας, να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας σαν αυτό να είναι το σοβαρότερο απ’ όλα τα καθήκοντά μας.» (C. Jung).

Να βγάλουμε τη μάσκα! Να σπάσουμε τον κύκλο!



Κατερίνα Κοντογιαννάτου,
Ψυχολόγος ΑΠΘ- Ειδ. στη Γνωστική-Συμπεριφορική Ψυχοθεραπεία