Στον πυρήνα ενός μεγάλου τμήματος της δυστυχίας μας βρίσκεται η αίσθηση του διαχωρισμού.
Αυτή η αίσθηση εμφανίστηκε στα πρώτα χρόνια της ζωής μας, επειδή ήμασταν αναγκασμένοι να αντιμετωπίσουμε κάποιες επώδυνες καταστάσεις. Για να επιβιώσουμε λοιπόν, απομακρυνθήκαμε από την αθωότητά μας και τη φυσική μας πληρότητα.
Με την απομάκρυνση αυτή αρχίσαμε ταυτόχρονα να γινόμαστε αυτό που θέλανε οι άνθρωποι γύρω μας. Αλλά ενώ αυτό μπορεί να μας φάνηκε ωφέλιμο για λίγο καιρό, σε βάθος χρόνου μάς άφησε με μια αίσθηση θλίψης, ή και θυμού, επειδή αποσυνδεθήκαμε από τον αληθινό μας εαυτό.
Μπορούμε να κατηγορήσουμε τους άλλους ή τον εαυτό μας γι' αυτή την αποσύνδεση, αλλά αυτό θα μας αποδυναμώσει και θα μας αφήσει με αισθήματα κατάθλιψης, άγχους και θυμού. Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι όλοι μας κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε υπό τις συνθήκες που αντιμετωπίζαμε τότε. Μόνο με συμπόνια πρέπει να δούμε ένα τόσο αθώο γεγονός.
Πρέπει επίσης διαισθητικά να αρχίσουμε να επιστρέφουμε προς την αθώα πληρότητα από την οποία απομακρυνθήκαμε. Στην πραγματικότητα, αυτή η πληρότητα δεν έφυγε ποτέ από κοντά μας. Είναι ακόμα εκεί όπου την αφήσαμε.
Κάθε φορά που νιώθουμε το κεντρί του διαχωρισμού μέσα μας, μπορούμε να κάνουμε στροφή 180 μοιρών προς τον εσωτερικό μας χώρο, και εκεί θα βρούμε την αθωότητά μας, την ομορφιά και την πληρότητα. Ίσως ακούγεται αδύνατο, αλλά δοκιμάστε το μέχρι να επανασυνδεθείτε με αυτό που στην πραγματικότητα δεν χάσατε ποτέ.
Αντυασάντι
*Μετάφραση: Ν. Μπάτρας
**Ο Αντυασάντι είναι πνευματικός δάσκαλος και συγγραφέας.
No comments:
Post a Comment